5 Qershor, 1412: Ngjyrat e Krujës dhe Gjurmët e Luftës

Era e ngrohtë e qershorit përplas flokët e mi, ndërsa ulet në ballkonin e kështjellës së Krujës. Pamja është mahnitëse, si gjithmonë. Malet e larta, të mbuluara me gjelbërim të dendur, shtrihen deri në horizont, ndërsa lumi i Bunës gjarpëron poshtë, duke reflektuar dritën e diellit si një shirit argjendi. Duket sikur të gjithë bota është në këmbët e mia, megjithatë, ndjej një peshë të lehtë në shpirt, një ankth që më përcjell këto kohë të fundit. Kam mbushur vetëm 10 vjet, por gjurmët e luftës janë të dukshme kudo.

Ditët e mia kalonin mes lojërave fëminore dhe dëgjimit të bisedave të rriturve, biseda që flisnin për luftërat e vazhdueshme, për pushtimet osmane, për tradhëtinë dhe besnikërinë. Babai im, Gjon Kastrioti, shpesh mbahet në takime të rëndësishme, fytyra e tij e rrudhur nga shqetësimi. Ndonëse i ri, kuptoj rëndësinë e këtyre takimeve. Ato janë beteja tjera, por jo në fusha të hapura, por në sallat e kështjellës, ku fjalët janë armë po aq të forta sa shpatat.

Sot, përshembull, dëgjova një diskutim të zjarrtë midis babait dhe disa krerëve të fisit. Zërat e tyre të lartë, të mbushur me zemërim dhe shqetësim, më trembnin, megjithëse nuk e kuptoja plotësisht thelbin e çështjes. Kuptova vetëm fjalët kryesore: “Osmanët”, “sulm”, “mbrojtje”, “aleanca”. Këto fjalë, të përsëritura vazhdimisht, janë bërë pjesë e fjalorit tim, pjesë e jetës time.

Më kujtohet që dikur, kur isha më i vogël, lojërat e mia ishin të qeta dhe të pafajshme: ndiqja fluturave, zbrisja poshtë malit duke vrapuar, luaja me fëmijët e tjerë në rrethin e familjes. Tani, lojërat e mia kanë ndryshuar. Shpesh imagjinoj veten si një luftëtar të guximshëm, duke luftuar armiqtë me shpatë, duke mbrojtur vendin tim. Ndoshta është kjo pjesë e këtyre viteve, ku pamja e luftës është e pranishme në çdo cep të Krujës.

Dhe jo vetëm në Krujë, por kudo. Dje, një djalë i vogël nga fshati fqinj, po aq i ri sa unë, më tregoi se si kishte parë trupat osmane duke kaluar afër shtëpisë së tij. Ai i përshkroi me frikë, duke treguar armët e tyre, kalët e tyre, dhe pamjen e tyre të egër. Ai u trembte, por edhe unë u tremb, sepse kuptoja se rreziku nuk është larg.

Por në mesin e këtij ankthi, ka edhe bukurinë e Krujës. Ngjyrat e saj të gjalla, aroma e tokës së lagur pas shiut, buzëqeshjet e nënës time, bisedat e gjatë me motrat e mia – këto janë gjërat që më japin forcë. Ato janë kujtimet që mbaj gjithmonë me vete, si një forcë e fshehtë që më shtyn përpara. Ato janë shpresa e një të ardhmeje më të mirë, një shpresë që ndan me gjithë fisin tonë.

Sot, kam shkruar këtë hyrje në ditarin tim të vogël. Ndoshta nuk do të jetë i rëndësishëm për shumë njerëz, por për mua është një mënyrë për të regjistruar mendimet dhe ndjenjat e mia, për t’i ruajtur për veten time, si një dëshmi e viteve të mia të para. Vitet e fëmijërisë, të mbushura me hije të luftës, por edhe me shpresën e një jete më të qetë dhe të lirë. Një shpresë që, të paktën për momentin, mbetet e gjallë në zemrën time. Shpresa e një të ardhmeje ku ngjyrat e Krujës do të mbizotërojnë mbi hijet e luftës. Shpresa për paqe.